Where was the body found?
Who found the dead body?
Was the dead body dead when found?
How was the dead body found?
Who was the dead body?
Who was the father or daughter or brother
Or uncle or sister or mother or son
Of the dead and abandoned body?
Was the body dead when abandoned?
Was the body abandoned?
By whom had it been abandoned?
Was the dead body naked or dressed for a journey?
What made you declare the dead body dead?
Did you declare the dead body dead?
How well did you know the dead body?
How did you know the body was dead?
Did you wash the dead body
Did you close both its eyes
Did you bury the body
Did you leave it abandoned
Did you kiss the dead body
Harold Pinter (10 Oct. 1930 – 24 Dec. 2008)
Death (Births and Deaths Registration Act 1953)
Aralık 25, 2008
Aralık 22, 2008
365
Philosophy is a battle against the bewitchment of our intelligence by means of language. Moreover, the tool against this bewitchment is language.
Wittgenstein
Wittgenstein
Kasım 29, 2008
364
"Dünya, göktaşına karşı Birleşmiş Milletler düzeyinde ciddi önlem almalı" başlıklı haberin ikinci paragrafında, 73 yaşındaki astronottan da yaşlı bir dilin kullanılması dikkati çekti. Dünyayı tehdit eden göktaşları konusunda görüşlerini açıklayan Amerikalı astronot Rusty Schweickart’ın sözlerini Anadolu Ajansı’ndan okuyanlar, anlayabilmek için Osmanlıca- Türkçe sözlüklere bakmadan edemediler. Schweickart haberde, "Dünya gezegenini fücceten (ansızın) hak ile yeksan (yerle bir) eyleyecek bir dev göktaşının durdurulması ve dünyanın kurtarılması için insanoğlunun bugün yeterli düzeyde teknolojik imkana sahip olduğunu" belirtiyordu. Ajansın bugünün Türkçesi yerine neden Osmanlıca sözcükleri yeğlediği merak konusu oldu.
|
Kasım 23, 2008
363
Iki defter olabilir: Geçmiş zaman defteri ve günlük. "Hiç fark etmez, içerigi önemlidir" diyenler, ilk cümleyi anlamamışlardır, –ki, hiç fark etmez.
Havalar soğudukça yavaşlayan ve kış geldiginde hala sığınacak bir in bulamayıp donan hayvanlar varsa, biri de benim. Üstelik sinirliyim. Her gece, tam hayatı anlamak üzereyken uykuya dalıyorum. Bazen tam uyumadan önce yüzünde beni olan o benzinci çocuğu düşünüyorum. O zaman hayatı anlamakla ugraşmıyorum. Dala tırmanan sincap hızıyla uykuya dalıyorum.
Sincap, agaca çıkmaya karar veridigi an orada. Yer degiştirmek için hareket ettigini henüz gözlemleyemedim. Belki iyi bir kamera alırsam, birgün...
Evde olmaya karar verdigim an evde olabilseydim, pek ugramazdım. Zira, şimdiki koşullarda, eve gitmek üzere yola çıktıgımda vazgeçmek büyük zaman kaybı. Kalkıp tren istasyonuna yürüyecegim, bilet için para ödeyecegim, treni bekleyecegim, gelecek. Bindikten sonra vazgeçip, sokaga geri dönmektense, eve giderim daha iyi...
Her konuda bu kadar tembelim.
Havalar sogudugu halde, biz, bir grup insan t-shirt ve terlik giyerek yazın bitmediginde ısrar edecegiz. Taa ki bir gün degil, arka arkaya üç, dört gün yagmur yagana ve küfretmek fayda saglamayana kadar.
Bu defteri sevmedim, ilişkimiz sürmekte.
Havanın kararması, havaların sogumasından eve gitmek için daha geçerli bir neden. Araştırmaya deger... Insanlar karanlıkta yaşamayı sevselerdi ampulu icat etmezlerdi. Çogul eki, ampulu tek kişinin buldugunu bilmedigimden degil. Bu vesileyle, emegi geçen herkesi anmak istedim. Örnegin, "senden adam olmaz" diyen Edison'un ögretmeni. Kim bilir, ne derdi vardı o gün. Faturalarını ödeyemiyordu, ya da ayyaş dayıoglu kalmaya gelmişti. "Senden bi halt olmaz," derken ev ahalisinin yanında bastırıp, ifade edemedigi düşüncelerini projekte ediyordu belki.
Ben hiçbir ögrencime, sırf Edison örnegi yüzünden, 'senden adam olmaz' demedim. Ne kadar emin olsam da, olamayacagımı bildim. Ayrıca, 'adam olmak'taki kıstasları bir türlü belirleyemedim. Ne kadar çok insan 'adam oldugunda' hemfikirse, o kadar adam olmuş sayılıyor kişi. Parayla kolayca alınabilecek bir nişan. Ancak, para, kolayca tedarik edilebilinecek bir madde degil. Sanırım bu yüzden labirentin içinden peynire yol bulan fareler bilimadamlarınca saygı görüyor. Farelerin bilimadamlarına saygı göstermesi gerekmiyor. O kadar peynirleri varken kimin umurunda bilim ya da adamları.
'Dişimin kovuguna dolmadı' deyimini otuziki dişi saglam biri bulmuş. Dişim kırıldıgından beri yedigim her şey kovuguna doluyor.
Bugün BigBan'i yeniden canlandırma deneyi yapılacaktı. Karşıt grubun iddia ettigi gibi dünyanın sonu gelmedi. Ya da, şu anda rüyamdan yazıyorum.
BigBan'i yeniden canlandırırken, 'kayıp madde'yi bulmayı umut ediyorlar. Ben de bildim bileli o kayıp maddenin peşindeyim. BigBan'i yeniden kurmak aklıma gelmemişti. Daha çok deniz kenarlarında falan gezindim.
'Aylaklıgı yücelten söylemler' adında bir kitap olsa, raftan alıp bakardım. Zaten bildigim bir şeye para verip alacak degilim.
'Atoms and opinions'. Her şey atom, gerisi kanaat... Demek, kanaat notu az buz bir şey degil. Bu kanaatlar bir araya toplandıklarında politika oluyor. Onlar büyüdügünde ise savaş.
Kanaatların ne yararı oldugunu Democritius kendi gelse açıklayamaz. Bu da, benim kanaatım.
Eninde sonunda içgüdülerle yaşamı sürdürüyoruz. Olsa olsa, o dürtülere münasip hikayeler bulmak için kullanıyoruz kanaatleri.
Ölmek istemedigim için yazıyorum.
Bu kadar basit.
Peki, imlam düzgün olursa daha uzun mu yaşarım?
Harvard Meydanı'nda grup halinde gezen bilimadamlarına rastlanıyor. Bir konferansa gelmiş, serbest zamanı alış-verişle geçirmiş olmalılar. Genellikle naylon torbaları var.
Oturacak lokanta arayan, çaresiz ifadeleri içimi burkuyor. BigBan'i yeniden canlandıracak kudrete sahip olsalar da, kızarmış patates yemek ve işemek ihtiyacındalar.
Harvard'ın kendi profesörleri, Harvard Meydanı'na hiç ugramıyorlar. Görsem tanırdım. Burayı aylaklar, ögrenciler ve Tibet'li rahiplerden başka mesken edinen yok. Dersten sonra arabalarına atlayıp, hava kararmadan banliyölerdeki evlerine dönüyorlar olaki... Az önce, bir tanesi önümden geçti, spor çantasıyla egzersizden dönüyordu.
Sunset – güneş gitti. Sigara bitti. Sayfa doldu.
Üşüdüm, eve gidiyorum.
Karar anı geçti.
Havalar soğudukça yavaşlayan ve kış geldiginde hala sığınacak bir in bulamayıp donan hayvanlar varsa, biri de benim. Üstelik sinirliyim. Her gece, tam hayatı anlamak üzereyken uykuya dalıyorum. Bazen tam uyumadan önce yüzünde beni olan o benzinci çocuğu düşünüyorum. O zaman hayatı anlamakla ugraşmıyorum. Dala tırmanan sincap hızıyla uykuya dalıyorum.
Sincap, agaca çıkmaya karar veridigi an orada. Yer degiştirmek için hareket ettigini henüz gözlemleyemedim. Belki iyi bir kamera alırsam, birgün...
Evde olmaya karar verdigim an evde olabilseydim, pek ugramazdım. Zira, şimdiki koşullarda, eve gitmek üzere yola çıktıgımda vazgeçmek büyük zaman kaybı. Kalkıp tren istasyonuna yürüyecegim, bilet için para ödeyecegim, treni bekleyecegim, gelecek. Bindikten sonra vazgeçip, sokaga geri dönmektense, eve giderim daha iyi...
Her konuda bu kadar tembelim.
Havalar sogudugu halde, biz, bir grup insan t-shirt ve terlik giyerek yazın bitmediginde ısrar edecegiz. Taa ki bir gün degil, arka arkaya üç, dört gün yagmur yagana ve küfretmek fayda saglamayana kadar.
Bu defteri sevmedim, ilişkimiz sürmekte.
Havanın kararması, havaların sogumasından eve gitmek için daha geçerli bir neden. Araştırmaya deger... Insanlar karanlıkta yaşamayı sevselerdi ampulu icat etmezlerdi. Çogul eki, ampulu tek kişinin buldugunu bilmedigimden degil. Bu vesileyle, emegi geçen herkesi anmak istedim. Örnegin, "senden adam olmaz" diyen Edison'un ögretmeni. Kim bilir, ne derdi vardı o gün. Faturalarını ödeyemiyordu, ya da ayyaş dayıoglu kalmaya gelmişti. "Senden bi halt olmaz," derken ev ahalisinin yanında bastırıp, ifade edemedigi düşüncelerini projekte ediyordu belki.
Ben hiçbir ögrencime, sırf Edison örnegi yüzünden, 'senden adam olmaz' demedim. Ne kadar emin olsam da, olamayacagımı bildim. Ayrıca, 'adam olmak'taki kıstasları bir türlü belirleyemedim. Ne kadar çok insan 'adam oldugunda' hemfikirse, o kadar adam olmuş sayılıyor kişi. Parayla kolayca alınabilecek bir nişan. Ancak, para, kolayca tedarik edilebilinecek bir madde degil. Sanırım bu yüzden labirentin içinden peynire yol bulan fareler bilimadamlarınca saygı görüyor. Farelerin bilimadamlarına saygı göstermesi gerekmiyor. O kadar peynirleri varken kimin umurunda bilim ya da adamları.
'Dişimin kovuguna dolmadı' deyimini otuziki dişi saglam biri bulmuş. Dişim kırıldıgından beri yedigim her şey kovuguna doluyor.
Bugün BigBan'i yeniden canlandırma deneyi yapılacaktı. Karşıt grubun iddia ettigi gibi dünyanın sonu gelmedi. Ya da, şu anda rüyamdan yazıyorum.
BigBan'i yeniden canlandırırken, 'kayıp madde'yi bulmayı umut ediyorlar. Ben de bildim bileli o kayıp maddenin peşindeyim. BigBan'i yeniden kurmak aklıma gelmemişti. Daha çok deniz kenarlarında falan gezindim.
'Aylaklıgı yücelten söylemler' adında bir kitap olsa, raftan alıp bakardım. Zaten bildigim bir şeye para verip alacak degilim.
'Atoms and opinions'. Her şey atom, gerisi kanaat... Demek, kanaat notu az buz bir şey degil. Bu kanaatlar bir araya toplandıklarında politika oluyor. Onlar büyüdügünde ise savaş.
Kanaatların ne yararı oldugunu Democritius kendi gelse açıklayamaz. Bu da, benim kanaatım.
Eninde sonunda içgüdülerle yaşamı sürdürüyoruz. Olsa olsa, o dürtülere münasip hikayeler bulmak için kullanıyoruz kanaatleri.
Ölmek istemedigim için yazıyorum.
Bu kadar basit.
Peki, imlam düzgün olursa daha uzun mu yaşarım?
Harvard Meydanı'nda grup halinde gezen bilimadamlarına rastlanıyor. Bir konferansa gelmiş, serbest zamanı alış-verişle geçirmiş olmalılar. Genellikle naylon torbaları var.
Oturacak lokanta arayan, çaresiz ifadeleri içimi burkuyor. BigBan'i yeniden canlandıracak kudrete sahip olsalar da, kızarmış patates yemek ve işemek ihtiyacındalar.
Harvard'ın kendi profesörleri, Harvard Meydanı'na hiç ugramıyorlar. Görsem tanırdım. Burayı aylaklar, ögrenciler ve Tibet'li rahiplerden başka mesken edinen yok. Dersten sonra arabalarına atlayıp, hava kararmadan banliyölerdeki evlerine dönüyorlar olaki... Az önce, bir tanesi önümden geçti, spor çantasıyla egzersizden dönüyordu.
Sunset – güneş gitti. Sigara bitti. Sayfa doldu.
Üşüdüm, eve gidiyorum.
Karar anı geçti.
Kasım 17, 2008
Kasım 15, 2008
Kasım 09, 2008
360
Predictions of Baba Vanga:
2010 - World War III. War will begin in November 2010 and end in October 2014. Will begin as usual, then nuclear will be used initially, and then chemical weapons.
2011 - As a result of the fallout of nuclear fallout in the northern hemisphere will not be any animals or vegetation. Then Muslims will wage war against chemical surviving Europeans.
2014 - Most people will suffer skin cancer and other skin diseases (a consequence of chemical warfare).
2016 - Europe almost lonely (empty).
2018 - New China becomes a world power. Developing countries in turn operated from exploiters.
2023 - A little bit of change in the Earth’s orbit.
2025 - Europe still little settled.
2028 - Creating a new energy source (probably a controlled thermonuclear reaction). Hunger is gradually being overcome. Launched a manned spacecraft to Venus.
2033 - The polar ice are melting. Greater levels of the oceans.
2043 - The world economy is thriving. In Europe, Muslims rule.
2046 - any bodies (organs) can be manufactured (cloning?). Replacing the bodies is becoming one of the best methods of treatment.
2066 - During the attack on the Muslim Rome, the United States used a new kind of weapon - the climate. The sharp cooling (instant freezing).
2076 - Classless Society (communism).
2084 - The restoration of nature.
2088 - A new disease - aging for a few seconds!
2097 - The rapid aging defeated.
2100 - Artificial sun illuminates the dark side of the Earth.
2111 - People become living robots.
2123 - The war between small nations. Big nations do not intervene.
2125 - Hungary will receive signals from space.
2130 - Colony under water (with the help of sympathetic councils).
2164 - Animals turn half-human.
2167 - A new religion.
2170 - Major drought.
2183 - A colony on Mars becomes a nuclear power, and demands independence from the Earth (like when - the United States from England).
2187 - Will stop 2 large eruption of volcanoes.
2195 - Sea Colony fully developed, abundant energy and food.
2196 - Complete mixing of Asians and Europeans.
2201 - At the Sun slowing thermonuclear processes. Temperature drops.
2221 - In the search for extraterrestrial life, humanity comes into contact with what - something terrible.
2256 - Spacecraft forgotten to Earth terrible new disease.
2262 - Planets gradually changing planetary orbit. Mars is threatened by comets.
2271 - Restart physical constants are changed. (Laws of physics changed?)
2273 - Mixing yellow, white and black races. New race.
2279 - Power from nothing (probably from a vacuum or a black hole).
2288 - Travel back in time (Time Travel invented?). New contacts with aliens.
2291 - The sun cools. Attempts were being made to light it again.
2296 - Powerful eruption on the Sun. Changing the force of gravity. Beginning to fall old space stations and satellites.
2299 - In France, guerrilla movement against Islam.
2302 - New important laws and secrets of the universe revealed.
2304 - Secrets of the Moon revealed.
2341 - Something terrible is approaching Earth from space.
2354 - An accident in one of the artificial Sun leads to drought.
2371 - The great famine.
2378 - A new fast-growing race.
2480 - 2 artificial Suns collide. Land in the twilight.
3005 -The war on Mars. Violated the trajectory of the planet.
3010 - Comet hits Moon. Around the Earth - ring/zone of the stones and dust.
3797 - By this time on Earth killed all life, but mankind will be able to lay the foundations for a new life in another stellar system.
3803 - A new planet is populated by little. Fewer contacts between people. Climate new planet affects the organisms of people - they mutate.
3805 - The war between humans for resources. More than half of people dying out.
3815 - The war is over.
3854 - The development of civilization virtually stops. People live flocks as beasts.
3871 - New prophet tells people about moral values, religion.
3874 - New prophet receives support from all segments of the population. Organized a new church.
3878 - along with the Church to re-train new people forgotten sciences.
4302 - New cities are growing in the world. New Church encourages the development of new technology and science.
4302 - The development of science. Scientists discovered in the overall impact of all diseases in organism behavior.
4304 - Found a way to win any disease.
4308 - Due to mutation people at last beginning to use their brains more than 34%. Completely lost the notion of evil and hatred.
4509 - Getting to Know God. The man has finally been reached such a level of development that can communicate with God.
4599 - People achieve immortality.
4674 - The development of civilization has reached its peak. The number of people living on different planets is about 340 billion. Assimilation begins with aliens.
5076 - A boundary universe. With it, no one knows.
5078 - The decision to leave the boundaries of the universe. While about 40 percent of the population is against it.
5079 - End of the World.
Kasım 07, 2008
Ekim 18, 2008
Ağustos 19, 2008
355
Mechanical skill and mathematical exactness eliminate the danger of the horse's uncertain temper, sudden fright and unruly disposition –no "Runaways" with "The Best Thing on Wheels."The controlling mechanism is simple, strong and instantly responsive to the will of the driver giving a sense of perfect security. There is no factor of uncertainty in the Oldsmobile –"Nothing to waste but the road." Price $650.00
Ağustos 05, 2008
354
It's not easy to improvise. It's the most difficult thing to do. Even when one improvises in front of a camera or a microphone, one ventriloquizes or leaves another to speak in one's place, the schemes and languages that are already there. There are already a great number of prescriptions that are prescribed in our memory and in our culture. All the names are already programmed. It's already the names that inhibit our ability to ever really improvise. One can't say whatever one wants. One is obliged, more or less, to reproduce the stereotypical discourse. And, so I believe in improvisation. And, I fight for improvisation. But, always with the belief that it's impossible. And, there where there is improvisation I am not able to see myself. I am blind to myself... and, it's what I will see --no, I wont' see it-- it's for others to see. The one who is improvised here –no, I won't ever see him.
Derrida (Unpublished Interview, 1982)
Derrida (Unpublished Interview, 1982)
Temmuz 31, 2008
353
Küçük memur odası; girdigini görmedim.
Duvarlar eski, yerler nemli. Tanıdın mı beni?
Ben burada çalışıyorum, müdür birazdan gelir.
Gitmeye meyillisin, ama bu kez bekleyeceksin.
Diyeceklerim var, bilmiyorum. Hatırladın, görüyorum.
Ciddi bir yer burası, standart kelimeler odası.
Kapıdaki başlığı okumadım, ama bu hikayeninki degil.
Sırtını yaslamış, süzüyorsun.
Hatırlarken güzelleştigime sevindim.
Evet, az önce camda beliren patrondu.
'N'apıcaz bu pezevengi' derken seni kastetti.
Seni degil, elindeki kagıtta yazan bir ismi.
Yoksa seni nerden bilsin...
Duydugunu biliyor ama. Utandı.
Arka kapıdan dolaşıp, girene kadar rengi yerine gelir.
Peki, ben ne yapacagım?
Ayaklanmış, odayı adımlarken sen, koşup sarılsam mı?
'Şimdi, bunu duymamış gibi mi yapacagız?'
Yutkunuyorsun.
Biliyorum, ne yapacagını. Hadi beni şaşırt. Yok, şaşırtma.
Yapamıyorum, o kadar istiyorum ki yüzüne dokunmayı.
Sensin işte. Merhaba! Yanagından öpecegim ve her şey geçecek.
Bir bakış atıyorsun, sanki hayata bakar gibi.
Bu ben miyim? Büyük hayal kırıklıgı?
Her seferinde 'gibi' olan ben, bu seferinde bari...
Neyin nesi bu uzaklık? Var olsa, aşılmaz mıydı er geç?
Zaman geçiyor, ellerim sürçüyor, yanagım acıyor,
Hayatın gibi bakıyorsun bana, sarılamıyorum.
Kapının yanında bekliyorum, duraklamıyorsun.
Duvarlar eski, yerler nemli. Tanıdın mı beni?
Ben burada çalışıyorum, müdür birazdan gelir.
Gitmeye meyillisin, ama bu kez bekleyeceksin.
Diyeceklerim var, bilmiyorum. Hatırladın, görüyorum.
Ciddi bir yer burası, standart kelimeler odası.
Kapıdaki başlığı okumadım, ama bu hikayeninki degil.
Sırtını yaslamış, süzüyorsun.
Hatırlarken güzelleştigime sevindim.
Evet, az önce camda beliren patrondu.
'N'apıcaz bu pezevengi' derken seni kastetti.
Seni degil, elindeki kagıtta yazan bir ismi.
Yoksa seni nerden bilsin...
Duydugunu biliyor ama. Utandı.
Arka kapıdan dolaşıp, girene kadar rengi yerine gelir.
Peki, ben ne yapacagım?
Ayaklanmış, odayı adımlarken sen, koşup sarılsam mı?
'Şimdi, bunu duymamış gibi mi yapacagız?'
Yutkunuyorsun.
Biliyorum, ne yapacagını. Hadi beni şaşırt. Yok, şaşırtma.
Yapamıyorum, o kadar istiyorum ki yüzüne dokunmayı.
Sensin işte. Merhaba! Yanagından öpecegim ve her şey geçecek.
Bir bakış atıyorsun, sanki hayata bakar gibi.
Bu ben miyim? Büyük hayal kırıklıgı?
Her seferinde 'gibi' olan ben, bu seferinde bari...
Neyin nesi bu uzaklık? Var olsa, aşılmaz mıydı er geç?
Zaman geçiyor, ellerim sürçüyor, yanagım acıyor,
Hayatın gibi bakıyorsun bana, sarılamıyorum.
Kapının yanında bekliyorum, duraklamıyorsun.
Temmuz 25, 2008
352
on the train
to the rails' rhythm
I counted my troubles
entering the last station
I packed the book
I was pretending to read
kept staring at the cover
thinking how I'm able to see all the troubles
but avoid to accept I have power.
to the rails' rhythm
I counted my troubles
entering the last station
I packed the book
I was pretending to read
kept staring at the cover
thinking how I'm able to see all the troubles
but avoid to accept I have power.
Temmuz 15, 2008
351
"I thought you liked Mondrian."
"I thought so to," said Gomez.
They stopped in front of another picture; Gomez stared at it and tried to remember.
"Have you really got to write about these?" Ritchie asked nervously.
"I haven't got to, no. But Ramon would like me to devote my first article to Mondrian. I suppose he thinks it would strike the high-brow note."
"Watch yourself," said Ritchie. "Don't start off by being too destructive."
"Why not?" asked Gomez, beginning to bristle.
Ritchie's smile spread a gentle irony. "Obviously you don't know the American public. The one thing it can't stomach is to be startled. Start in by making a name for yourself: say simple, sensible things, and say them with charm. And, if you absolutely must attack someone, at least don't pick Mondrian: he's our God."
"Naturally," said Gomez; "Mondrian doesn't pose any questions at all."
Ritchie shook his head and made clucking sound with his tongue several times in sign of disapprobation."
"He poses a lot," he said.
"Yes, but not embarrassing questions."
"Oh," said Ritchie, "you mean questions about sex or the meaning of life or poverty? I was forgetting you studied in Germany. Gründlichkeit, eh?" he said, slapping the other on the back. "Don't you think that is a bit dated?"
Gomez made no reply.
"As I see it," said Ritchie, "it is no part of the painter's business to ask embarrassing questions, Suppose somebody came along and asked me whether I wanted to go to bed with my mother: I would fling him out on his ear, unless he was carrying out a piece of scientific research. I don't see why painters should have the right to ask me questions in public about my complexes. Like everybody else," he added in a conciliatory tone, "I have my troubles. But when I think they're getting me down, I dont' slip off to a museum; I call up a psychoanalyst. People should stick to their jobs: a psychosnslyst gives me confidence because he started off by being psychoanalyzed himself. So long as painters don't do that, they're talking at cross-purposes, and I shall not ask them to make me look at myself."
"What will you ask of them?" Gomez put in, more for the sake of saying something than because he wanted to know. He was looking at the picture with surly hostility. He was thinking: "Transparent as water."
"I ask them for innocence," said Ritchie. "This picture–"
"Well, what about it?"
"It's just seraphic! said Ritchie ecstatically. :We Americans like painting to appeal to happy people or to people who are trying to be happy."
"I'm not happy," said Gomez, "and I would be a bastard id I tried to be, what with all my friends either in prison or shot."
Ritchie clucked his tongue again. "Look," he said, "I know all about your personal troubles. Fascisim, the defeat of the Allies, Spain, your wife, your kid–sure!" But it's a good thing to rise above all that occasionally."
"Not for one single, solitary moment!" Gomez protested. "Not for a single moment!"
Ritchie flushed slightly.
"What did you used to paint, then? he asked in a hurt tone? "Strikes? Massacres? Capitalists in stovepipe hats? Soldiers firing on people?"
Gomez smiled. "You know, I've never much believed in revolutionary art. And at present I don't believe in it at all."
"Well then, we agree, eh?" said Ritchie.
"Perhaps. The trouble is I wonder if I haven't lost my faith in art of any kind."
"And in revolution?" Ritchie asked.
Gomez said nothing. Ritchie smiled again.
"You know, you European intellectuals are really very funny. Where action is concerned, you suffer from an inferiority complex"...
Jean-Paul Sartre, Troubled Sleep
"I thought so to," said Gomez.
They stopped in front of another picture; Gomez stared at it and tried to remember.
"Have you really got to write about these?" Ritchie asked nervously.
"I haven't got to, no. But Ramon would like me to devote my first article to Mondrian. I suppose he thinks it would strike the high-brow note."
"Watch yourself," said Ritchie. "Don't start off by being too destructive."
"Why not?" asked Gomez, beginning to bristle.
Ritchie's smile spread a gentle irony. "Obviously you don't know the American public. The one thing it can't stomach is to be startled. Start in by making a name for yourself: say simple, sensible things, and say them with charm. And, if you absolutely must attack someone, at least don't pick Mondrian: he's our God."
"Naturally," said Gomez; "Mondrian doesn't pose any questions at all."
Ritchie shook his head and made clucking sound with his tongue several times in sign of disapprobation."
"He poses a lot," he said.
"Yes, but not embarrassing questions."
"Oh," said Ritchie, "you mean questions about sex or the meaning of life or poverty? I was forgetting you studied in Germany. Gründlichkeit, eh?" he said, slapping the other on the back. "Don't you think that is a bit dated?"
Gomez made no reply.
"As I see it," said Ritchie, "it is no part of the painter's business to ask embarrassing questions, Suppose somebody came along and asked me whether I wanted to go to bed with my mother: I would fling him out on his ear, unless he was carrying out a piece of scientific research. I don't see why painters should have the right to ask me questions in public about my complexes. Like everybody else," he added in a conciliatory tone, "I have my troubles. But when I think they're getting me down, I dont' slip off to a museum; I call up a psychoanalyst. People should stick to their jobs: a psychosnslyst gives me confidence because he started off by being psychoanalyzed himself. So long as painters don't do that, they're talking at cross-purposes, and I shall not ask them to make me look at myself."
"What will you ask of them?" Gomez put in, more for the sake of saying something than because he wanted to know. He was looking at the picture with surly hostility. He was thinking: "Transparent as water."
"I ask them for innocence," said Ritchie. "This picture–"
"Well, what about it?"
"It's just seraphic! said Ritchie ecstatically. :We Americans like painting to appeal to happy people or to people who are trying to be happy."
"I'm not happy," said Gomez, "and I would be a bastard id I tried to be, what with all my friends either in prison or shot."
Ritchie clucked his tongue again. "Look," he said, "I know all about your personal troubles. Fascisim, the defeat of the Allies, Spain, your wife, your kid–sure!" But it's a good thing to rise above all that occasionally."
"Not for one single, solitary moment!" Gomez protested. "Not for a single moment!"
Ritchie flushed slightly.
"What did you used to paint, then? he asked in a hurt tone? "Strikes? Massacres? Capitalists in stovepipe hats? Soldiers firing on people?"
Gomez smiled. "You know, I've never much believed in revolutionary art. And at present I don't believe in it at all."
"Well then, we agree, eh?" said Ritchie.
"Perhaps. The trouble is I wonder if I haven't lost my faith in art of any kind."
"And in revolution?" Ritchie asked.
Gomez said nothing. Ritchie smiled again.
"You know, you European intellectuals are really very funny. Where action is concerned, you suffer from an inferiority complex"...
Jean-Paul Sartre, Troubled Sleep
Temmuz 09, 2008
349
Human poverty is an enslavement; to eat, a poor man consents to joyless labor, and all labor which is not joyous is mere drudgery, I thought. I would pay one man after another to rest, saying, "Stop working –you hate what you're doing." For each man I desired that leisure without which nothing new can flower –neither vice nor art...
André Gide, The Immoralist
André Gide, The Immoralist
Temmuz 05, 2008
Haziran 09, 2008
Haziran 03, 2008
345
Gitmesi önemli bu geminin
nereye gittigi degil.
Böyle buyurdu doga: Bak,
dallarından birini kayıran agaç,
agaçlarından birini kayıran toprak
gördün mü?
nereye gittigi degil.
Böyle buyurdu doga: Bak,
dallarından birini kayıran agaç,
agaçlarından birini kayıran toprak
gördün mü?
344
Doubt as a bride
with the early light
walked the bridge, virgin.
Nobody saw her
for she was so sure
For the first time.
with the early light
walked the bridge, virgin.
Nobody saw her
for she was so sure
For the first time.
343
Abstract: is not only some aesthetically composed shapes and colors, but something that is conceptually disconnected too. Otherwise, the term non-figurative or non-objective will be satisfactory. Abstract must mean something disconnected by all means –visually and conceptually.
Mayıs 28, 2008
Mayıs 09, 2008
341
Geniş bahçede bir agaca dayadım sırtımı.
Rüzgar esti, üzerime sarı çiçekleri indi.
-Hoşgeldin. -Hoşbulduk.
Yanımda trene binerken aldıgım kahve bile var. Sogudu ama hava ılık.
Agacın kökleri herhalde on metre yayılmış. Yer yer topragın üzerinde, kalın, nasır gibiler. Kovuguna koltuga kurulur gibi sıgdım. Ne kadar burada oturabilirim? Bilmem.
Burada zaman yok ki...
Zaman yok, ve zamanla hesaplaşıyorum. Geçen yıl bu zamanlar? Nereden nereye geldim? Bir yere vardım mı, yoksa hala yolda mıyım?
Karşımda kızıl bir kuş duruyor. Aklımda yine aynı soru.
'Ne zaman eve dönecegim ben?'
Kuş hazırcevap: 'Evindesin...'
'Peki, evde de evimi bulabilecek miyim?'
'Kapıyı bul'... 'Evin hep yerli yerinde. Kapıyı bul yeter.'
Ah! Gördüm kapıyı! Şimdi, şu anda ardına kadar açık.
Evimdeyim...
Başka bir yere gitmek istemedigim yerde, saatteyim...
Rüzgar esti, üzerime sarı çiçekleri indi.
-Hoşgeldin. -Hoşbulduk.
Yanımda trene binerken aldıgım kahve bile var. Sogudu ama hava ılık.
Agacın kökleri herhalde on metre yayılmış. Yer yer topragın üzerinde, kalın, nasır gibiler. Kovuguna koltuga kurulur gibi sıgdım. Ne kadar burada oturabilirim? Bilmem.
Burada zaman yok ki...
Zaman yok, ve zamanla hesaplaşıyorum. Geçen yıl bu zamanlar? Nereden nereye geldim? Bir yere vardım mı, yoksa hala yolda mıyım?
Karşımda kızıl bir kuş duruyor. Aklımda yine aynı soru.
'Ne zaman eve dönecegim ben?'
Kuş hazırcevap: 'Evindesin...'
'Peki, evde de evimi bulabilecek miyim?'
'Kapıyı bul'... 'Evin hep yerli yerinde. Kapıyı bul yeter.'
Ah! Gördüm kapıyı! Şimdi, şu anda ardına kadar açık.
Evimdeyim...
Başka bir yere gitmek istemedigim yerde, saatteyim...
Nisan 24, 2008
340
Saçıldım ortaya. Düşünceni durdur. Başka şeyleri durdurmak istiyorum. Düşünceni durdur. Düşüncemi durdurmak istemiyorum. Demek seviyorsun. Ne demek! Ne demek! Peki ya? Hesaplaşma! Düşünceni durdur. Çok mu geç? Aksine erken. Bekleyeyim. Bekle. Neyi bekleyecegim? Bir günü. Birgün düşüncemi durduracagım. Şimdi? Şimdi degil, sıkışmasını izlemeli. Bu kadarı yetmez mi? Ip henüz bogazından geçti. Daha ne olsun! Ip sıkılaşacak, daralacak, hareket etmeye çalışacak, daha çok sıkışacak. Taburesini iteceksin? Yapmam o iyiligi. Kendi atlayacak!? Kendi atlayacak. Bogulacak? Atlamadan önce bogulmuş olacak. Ferahlayacak. Öyle. Sence özgürlügü anlayacak mı? Affederse belki. Affetmezse? O zaman hiç atlamayacak. Ipte yaşayacak? Öyle. Kurtarıcı bakınacak. Öyle. Yardımına giden olursa? Ipi bekleyen bekçi kaçıracak. Bekçinin üstesinden gelirse? Bekçi yenilecek, bekçiyi yenen kaybedecek. Nasıl? Özgürlügüne kavuşursa bir daha geri vermeyecek. Öteki ihtimal? Bekçi yenecek, hepsi kaybedecek. Nasıl? Ipi bırakmayacak, ruhu çıkana kadar sıkacak. Bekçi? Iple meşgul oldugu için çoktan yitip gittigini anlamayacak. Yok olacaklar? Sessizce. Hiç olmamışlar gibi? Hiç olmamışlar gibi.
Nisan 14, 2008
Mart 22, 2008
338
Ibn `Arabî goes on to describe his meeting with Ibn Rushd as follows:
He said to me, “Yes.” I replied, “Yes,” and his joy in me increased. When I perceived why he had become happy, I said, “No.” He became constricted, his color changed, and he began to doubt himself.
He asked, “How have you found the situation in unveiling and the divine effusion? Is it the same as is given to us by rational consideration?” I replied, “Yes and no. Between the yes and the no spirits fly from their matter and heads from their bodies.”[1]
He said to me, “Yes.” I replied, “Yes,” and his joy in me increased. When I perceived why he had become happy, I said, “No.” He became constricted, his color changed, and he began to doubt himself.
He asked, “How have you found the situation in unveiling and the divine effusion? Is it the same as is given to us by rational consideration?” I replied, “Yes and no. Between the yes and the no spirits fly from their matter and heads from their bodies.”[1]
Mart 18, 2008
Mart 10, 2008
335
Kalbimin yerinden fırlayası var
bir de el var demirden, abanmış.
Kafesinde dum dum.
Yaylı somyayı bürüm bürüm basan
koca bir göt gibi;
agır, yerinden kalkmıyor.
Bir ben, bir koca gövdem, bir de demir pençe
mıhlanmışız yerimize.
Kime söylüyorum hu! Kendim, duyuyor musun?
Bırak beni, gevşet ellerini
Israrın cılız bir otun ucuna
ayı asmaya benzer.
Koparım ben, ay başına geçer.
Dişlerimle dagı kaldıramam,
ıslıgımla meyvaları dökemem
boynumla ayaklarımı taşıyamam.
Kelimelerin hiçbiri bir degil
Bu söylemek istedigim degil.
bir de el var demirden, abanmış.
Kafesinde dum dum.
Yaylı somyayı bürüm bürüm basan
koca bir göt gibi;
agır, yerinden kalkmıyor.
Bir ben, bir koca gövdem, bir de demir pençe
mıhlanmışız yerimize.
Kime söylüyorum hu! Kendim, duyuyor musun?
Bırak beni, gevşet ellerini
Israrın cılız bir otun ucuna
ayı asmaya benzer.
Koparım ben, ay başına geçer.
Dişlerimle dagı kaldıramam,
ıslıgımla meyvaları dökemem
boynumla ayaklarımı taşıyamam.
Kelimelerin hiçbiri bir degil
Bu söylemek istedigim degil.
Mart 04, 2008
334
I'm not an activist
I'm not a passivist either
I just don't care
but, I care that I don't.
stop the wars! they say,
why?
war cannot cease
if there's white, black is its need.
resistance is not futile! they say
yes, nothing is futile...
including shit.
who is innocent?
at what time,
precisely where?
who can tell?
killing is an ethical impossibility.
but, we cannot even ban it
killing the killer?
this is as far as the civilization had come.
was there ever peace?
I'm not a passivist either
I just don't care
but, I care that I don't.
stop the wars! they say,
why?
war cannot cease
if there's white, black is its need.
resistance is not futile! they say
yes, nothing is futile...
including shit.
who is innocent?
at what time,
precisely where?
who can tell?
killing is an ethical impossibility.
but, we cannot even ban it
killing the killer?
this is as far as the civilization had come.
was there ever peace?
Şubat 12, 2008
333
Come, come, whoever you are, Wanderer, worshipper, lover of learning? It doesn't matter. Ours is not a caravan of despair. Come, even if you have broken your vows a hundred times Come, come again, come . . .
There is a community of the spirit . . .
Open your hands if you want to be held . . .
Move outside the tangle of fear-thinking . . .
Flow down and down in always widening rings of being.
Rumi
There is a community of the spirit . . .
Open your hands if you want to be held . . .
Move outside the tangle of fear-thinking . . .
Flow down and down in always widening rings of being.
Rumi
Ocak 27, 2008
332
...Supposedly, astrology teaches us fatalism: you won't escape your fate! But in my view, astrology (please understand, astrology as a metaphor of life) says something far more subtle: you won't escape your life's theme! From this it follows, for example, that is is sheer illusion to want to start all over again, to begin "a new life" that does not resemble the preceding one, to begin, so to speak, from zero. Your life will always be built from the same materials, the same bricks, the same problems, and what will seem to you at first "a new life" will soon turn out to be just a variation of your old existence...
M. Kundera - Immortality (p.275)
M. Kundera - Immortality (p.275)
331
"I was recently walking down the Rue de Rennes toward the boulevard, and I counted how many times I was able to look at the church without being bumped into by a hurrying passerby or nearly run over by a car. I counted seven very short glances, which cost me a bruised left arm because an impatient young man struck me with his elbow. I was allowed an eighth glance when I stopped in front of the church door and lifted my head. But I saw only the facade, in a highly distorted fish-eye perspective. From such fleeting and deformed views my mind had put together some sort of rough representation that has no more in common with that church than Laura does with my drawing of two arrows. The church of Saint-Germain-des-Prés has disappeared and all the churches in towns have disappeared in the same way, like the moon when it enters an eclipse. The cars that fill the streets have narrowed the sidewalks, which are crowded with pedestrians. If they want to look at each other, the see cars in the background; if they want to look at the building across the street, the see cars in the foreground; there isn;t a single angle of view from which cars will not be visible, from the back, in frint, on both sides. Their omnipresent noise corrodes every moment of contemplation like an acid. Cars have made the former beauty of cities invisible. I am not like thoses stupid moralists who are incensed that ten thousand people are killed each year on the highways. At least there are that many fewer drivers. But I protest that cars have led to the eclipse of cethedrals."
M. Kundera - Immortality (p. 243)
M. Kundera - Immortality (p. 243)
330
Depuis huit jours, j'avais déchiré mes bottines
aux caillous des chemins...
For eight days I had been scraping my shoes
on the stones of the roads...
writes Rimbaud.
Road: a strip of ground over which one walks. A highway differs from a road not only because it is solely intended for vehicles, but also because it is merely a line that connects one point with another. A highway has no meaning in itself; its meaning derives entirely from the twp points that it connects. A road is a tribute to space. Every stretch of road has meaning in itself and invites us to stop. A highway is the triumphant devaluation of space, which thanks to it has been reduces to a mere obstacle to human movement and a waste of time.
Before roads and paths disappeared from the landscape, they had disappeared from the human soul: man stopped wanting to walk, to walk on his own feet and to enjoy it. What's more, he no longer saw his own life as a road, but as a highway: a line that led from one point to another, from the rank of captain to the rank of general, from the role of wife to the role of widow. Time became a mere obstacle to life, an obstacle that had to be overcome by ever greater speed...
M. Kundera - Immortality (p.223)
aux caillous des chemins...
For eight days I had been scraping my shoes
on the stones of the roads...
writes Rimbaud.
Road: a strip of ground over which one walks. A highway differs from a road not only because it is solely intended for vehicles, but also because it is merely a line that connects one point with another. A highway has no meaning in itself; its meaning derives entirely from the twp points that it connects. A road is a tribute to space. Every stretch of road has meaning in itself and invites us to stop. A highway is the triumphant devaluation of space, which thanks to it has been reduces to a mere obstacle to human movement and a waste of time.
Before roads and paths disappeared from the landscape, they had disappeared from the human soul: man stopped wanting to walk, to walk on his own feet and to enjoy it. What's more, he no longer saw his own life as a road, but as a highway: a line that led from one point to another, from the rank of captain to the rank of general, from the role of wife to the role of widow. Time became a mere obstacle to life, an obstacle that had to be overcome by ever greater speed...
M. Kundera - Immortality (p.223)
329
...It is part of the definition of feeling that is born in us without our will, often against our will. As soon as we want to feel (decide to feel, just as Don Quixote decided to love Dulcinea), feeling is no longer feeling bur an imitation of feeling, a show of feeling. This is commonly called hysteria. That's why homo sentimentalis (a person who has raised feeling to a value) is in reality identical to homo hystericus.
M.Kundera - Immortality (p.195)
M.Kundera - Immortality (p.195)
Ocak 23, 2008
Ocak 14, 2008
Ocak 11, 2008
Ocak 07, 2008
325
Hani, yağ gibi karışamazdım bir türlü o şehre, ama bu sefer süzüldüm.
İçini çekti.
Gün batana kadar seviştik.
Bütün takıntılarım, kuruntularım, korkularım kasıklarımdan döküldü. Utanmadan bir de şiir kitabı aldım. Otobüste göstere göstere okudum. Hayatla beraber akmak güzelmiş. Hiç tutunmadan. Şehri yıkayarak. Ne huzur. Philae'ye kadar gidip de bulamadığım. Sırf İstanbul beni sevdi diye...
Hikaye, bir zamanlarki hikayenin başlaması gerektiği gibi başladı. Öyleyse arada geçen zamana ne oldu?
Gece indik şehre. Kavga. Yine mi sokakta sabahlayacağım? Yemek. Müzik. Meşhur dans partisi. Dağılmak üzere; ama insan var bir iki. İçki de var. O nerede? yok. Neden sonra geldi, gelmiş, arkasında sahnenin, neyse ki bulduk. İlgisiz mi ne? Tanıdık bir korku. Ama, kalabalık gidince ben geldim. Taksi. Takside konuştuk. Niyetim kaçmak: 'Senin ev kalabalık, bizimkilerle kalayım'. Gidip çantamı alacakmışız. Ne teçhizat. Hiç de üşenmiyor. Çantayı ve meşhur lambaları aldık.
Ev. Bu sefer rahatım. Hoşgeldin aldık ya. Odam bile var, yeni yatakla beraber. Açılışı ben yapacakmışım. Çok şanslıymışım. Ama güzel yataktı. Şu Türk Filmlerinin gerdek demirbaşlarından. Hani ben nefret ederdim. Bizimkisi savaş sonrası Ingiliz yapımı. İkinci kompleksi de atlatıp gece orada uyudum. Rüya gördüm mü diye düşünedurayım...
Uyumadan önce lafladık kalabalık sofrada. O yükünü tuttuğundan uyukluyordu. Felaket. Aslında böyle olmamalı. Sadece o uçarken ve benim ayaklarım hala döşemenin üzerindeyken anlamıyorum ki. Sadece, o da bazen, korkuyorum ve karşı koymadan yanında, zamanda akıyorum. Başka da yolu yok. Tuhaf bir hal. Sanki çok uykusu varmış gibi. Yavaş yavaş dalıyor, kayboluyor, ve aniden uykudan fırlar gibi, sözümona durumu çaktırmadan uyanıyor. Refleks. Birkaç laf. Giderek ağırlaşıyor, başı yine önüne düşüyor, konuşması giderek mırıldanmaya dönüşüyor, yavaşlıyor, yavaşlıyor, konuşmaya çalışıyor, kendi sesi onu uyandırıncaya kadar. Yine refleks. Tıpkı rüyada bir an ayaklarının yere basmadığını fark edip, can havliyle ellerini savurarak yatağı yakaladığın an gibi. Seyretmesi zor. Yaşamak için tek yol akmak. Neye karşı koyacaksın zira. Zamanla birlikte akmak... Belki daha hızlı aksın, biran önce bitsin diye.
Sabah yatağın şerefine fotoğraf çekilir. Saçma. Bu habire duyduğum denklanşör sesine hala alışamadım. Uyurken çekseydi daha doğal olurdu derken, kapıyı kilitlediğim söylenir. Nasıl da uyduruyor...
Telefonlar, kitaplar... Yatağının üzerinde dergi karıştırıyor. Yatak bozulmamış, demek yine uyumamış. Sandalye getirdi, ben de arıyorum. Ne istediğini anlamadım henüz, zaten uyanamadım daha. Evde geçen zaman. Kaç kere iğne yaptı sabah sabah. Sanki giderek artıyor. Hoşuma gidiyor ama ya birşey olursa. Niye birşey olmak zorunda. Niye hep uçamıyor. Neden düşmek zorunda. işte buna dayanamıyorum. Yine telefonlar. Evin manzarası ne güzel. ilk defa denizi gördüm. Bayağı da görünüyormuş. O denizden kaç defa o evi seyrettim. Şehir sonunda beni kabul etti. Artık oradayım. Ama şimdi çıkmak gerek. Dergiye gidip şu yazıyı halletmeli. Araba. Arabaya da ilk defa biniyorum. İçi dışından güzel; ama zaten hep öyledir. Yanyana. Sabah bitpazarı diyor. İçim üşüyor. Sabahları bitpazarı nasıl da soğuk olur. Çivi gibi.
Derginin yokuşu dik. Arkada bir kavga parkçıyla. Önde bir dökük lokanta. Çorba nefis. Saat ikide ilk yemek. Yine bedenim parçalandı. Midem kendi havasında, ayrıldı gruptan. Yemekte de uyuyor. Ne zaman yaptı o iğneyi. Ya dergide de böyle olursa. Günlerce bitmez bu iş. Yokuş dik. Spazm. İlk defa korku ciddi. Ne olur burada kalmayalım, şimdi değil. Ne olur. Cam kapıya kadar ne olur. Ama ilk, ikinci içindir. Bir sürü 'ne olur'. Üç saat. İş bitti gibi. Ev. Yoksunluk.
Bilgisayar. Yine uyuyor. Arada beni ne çok güldürüyor. 'Overdose'dan şikayetçiyiz. Gülerken acı çekiyormuş. O zaman ben gülerim sadece. Telefon önemli. Başı belada. Amma söylendi. Merak. Arayan bir kadın. Ne ister? Aşkmış derdi. Derdi bu olsun! Ama ne çok bağırdı. Nasıl. Ne cüret. Kadın da amma geniş yürekli. Ya da tutkulu. Her şeyi mi göze almış? Ne biliyor? Ne kadar? O neden korkuyor o zaman? Demek saklıyor. Neden bu kadar öfke. Karşılığını veremez diye mi? Korktuğumu görünce gülüyor sızlanarak. Canı acıyor.
Ev. Gece. Yine aynı manzara. Vapurdan ne çok seyrettim o ışıkları. Şimdi burada, burnumun dibinde. İğne arası fal. Yine okutmadım. Çünkü o çıktı. Hiç işime gelmez. En iyisi yırtıp atmak. Onunkinde ne vardı? Unuttum, birşeyler gösterdi ama... benimkini okumaya dalmışım. Sanki fal çıksın diye son dakkada üzerini değiştirdi. Ütülediğim sarı gömleğin üzerine siyah ceket. Falda da siyah. Rastlantıyı boşver. En iyisi akmak. Ütü yaparken çekilen fotoğrafı da unutturur bu.
Müzik. Gitti. Gelecekmiş. Sahiden de geldi. Ne sevindim! Gelmeyeceğinden korkmuşum demek. Ama geldi. Sahne arkası. Ben yine akıyorum. Oradakiler sürtünmede. Bir ben özgürüm. Kapıda yine fotoğraf. Araba. Ne güzel. Orası kendiliğinden akıyor. Müzik. Cihangir blade runner. Arabaların üzerinde ben varım. Deckard. Dedektif Deckard. Harrison Ford. Decartes'e göndermesini şimdi farkettim iyi mi! Oradaydı. Ülkücü bodyguardlar, 13 yaşında cankiler, eşiklere tünemiş rockçılar, kadınların hepsi orospu, sokak tekinsiz. Arabada spazm. Arkadaşından kok alacakmış. Önce eve yetişmek gerek. Canı yanıyor. Bağırıyor. Ama yine de her şey yolunda.
Ev. Bitpazarı suya düştü. Bu iyi. Zaten istemiyordum. Tuvaletten çıkamıyor. Sanki içi çürümüş. Kalan bütün içkiler midemde. Yeni yatağıma gideyim bari, tuvaletten çıktığı yok. Yapacak birşey yok.
Sabah. Bilet almadım daha. Beyoğlu çağırıyor. Gitmeliyim. Saat oniki. Tuvaletin kapısı açık. Gözgöze. Berbat görünüyor. Dudaklarım sırıtmada sınıfta kaldı. İçerilerde dolaşıyorum. Artık gideyim. Odasında. Ne yapıyor? Defterine de istediği yazıyı yazmadım. Aklıma birşeyler de gelmişti. Ama defter öbür odada. Kaptan uyuyor orada. Artık gidiyorum. Çantam omzumda. Sesleniyorum. Odada bir gazete kağıdı üzerinde çıplak oturuyor. Başını çevirecek hali yok. Ya da utanıyor mu? Neden? Doktora telefon etmesi gerek. Edecekmiş. Hoşçakal. Koridorda ayak seslerim. Kapı. Bak. Bir daha görmeyeceksin. İyi bak. Kapatma aniden. Yavaş yavaş. Zırlamak yok. Bak. Bir daha. Dur kapatma! Kapandı.
Asansör. Sesimi dinliyor mudur. Ya birşey olursa. Ya bir daha sahiden göremezsem. Nasıl olur. Geri dönsem mi. Saçmalık. Bir iki gün aramayacağımı o bile biliyordur. Kes artık.
Yolları nasılda öğrenmişim. Nasılda güçlüyüm. Bu şehri yakabilirim, yıkabilirim, tüm sürüngenleriyle birlikte. Param parça edebilirim. Ve Beyoğlu. Ne diye tutturdum ki. Otobüse yürüyorum. Her zamanki metodla yolda bizimkilere rastlıyorum. Bilet tamam. Yemek. Kahve. Kendine gel artık. Soğuk bir sohbet. O sevmiyor ya... İçim bir tuhaf.
Dışarısı nasıl güzel. Bütün kitapçılar açık. Kaldırımları kadar parçasıyım sokağın. Her şey ne kadar güzel. Sırf o var diye. Ama o evde. İçini dökmekle meşgul. Sözümona beraber gezecektik bugün buraları. Olsun. Yine de herşey çok güzel. Sırf o var diye. Bir hediye bakıyorum. Hiçbir şeyi yakıştıramadım. Hem ne zaman vereceğim. Geri dönemem. Kapıdan çıkması o kadar zorken, bir daha giremem. Canım acıyor. Tüm hikaye aklımda. Film gibi. Başa sarıp sarıp...
Gece. Otobüse yürüyorum. Vakit dar. Ev, benim evim. Ben yine yabancıyım. Gece cadde tekinsiz. Ben ortasındayım. Aklımda ev, aklımda o. Ne kadar güçlüyüm. Sırf...
Deftere yazı yazmayı unuttum! Hatırlar mı? Zaman dar. Korku geniş. Delilik!
Yine de sonsuzluk ondan başka kimseye yakışmıyor.
(1998)
İçini çekti.
Gün batana kadar seviştik.
Bütün takıntılarım, kuruntularım, korkularım kasıklarımdan döküldü. Utanmadan bir de şiir kitabı aldım. Otobüste göstere göstere okudum. Hayatla beraber akmak güzelmiş. Hiç tutunmadan. Şehri yıkayarak. Ne huzur. Philae'ye kadar gidip de bulamadığım. Sırf İstanbul beni sevdi diye...
Hikaye, bir zamanlarki hikayenin başlaması gerektiği gibi başladı. Öyleyse arada geçen zamana ne oldu?
Gece indik şehre. Kavga. Yine mi sokakta sabahlayacağım? Yemek. Müzik. Meşhur dans partisi. Dağılmak üzere; ama insan var bir iki. İçki de var. O nerede? yok. Neden sonra geldi, gelmiş, arkasında sahnenin, neyse ki bulduk. İlgisiz mi ne? Tanıdık bir korku. Ama, kalabalık gidince ben geldim. Taksi. Takside konuştuk. Niyetim kaçmak: 'Senin ev kalabalık, bizimkilerle kalayım'. Gidip çantamı alacakmışız. Ne teçhizat. Hiç de üşenmiyor. Çantayı ve meşhur lambaları aldık.
Ev. Bu sefer rahatım. Hoşgeldin aldık ya. Odam bile var, yeni yatakla beraber. Açılışı ben yapacakmışım. Çok şanslıymışım. Ama güzel yataktı. Şu Türk Filmlerinin gerdek demirbaşlarından. Hani ben nefret ederdim. Bizimkisi savaş sonrası Ingiliz yapımı. İkinci kompleksi de atlatıp gece orada uyudum. Rüya gördüm mü diye düşünedurayım...
Uyumadan önce lafladık kalabalık sofrada. O yükünü tuttuğundan uyukluyordu. Felaket. Aslında böyle olmamalı. Sadece o uçarken ve benim ayaklarım hala döşemenin üzerindeyken anlamıyorum ki. Sadece, o da bazen, korkuyorum ve karşı koymadan yanında, zamanda akıyorum. Başka da yolu yok. Tuhaf bir hal. Sanki çok uykusu varmış gibi. Yavaş yavaş dalıyor, kayboluyor, ve aniden uykudan fırlar gibi, sözümona durumu çaktırmadan uyanıyor. Refleks. Birkaç laf. Giderek ağırlaşıyor, başı yine önüne düşüyor, konuşması giderek mırıldanmaya dönüşüyor, yavaşlıyor, yavaşlıyor, konuşmaya çalışıyor, kendi sesi onu uyandırıncaya kadar. Yine refleks. Tıpkı rüyada bir an ayaklarının yere basmadığını fark edip, can havliyle ellerini savurarak yatağı yakaladığın an gibi. Seyretmesi zor. Yaşamak için tek yol akmak. Neye karşı koyacaksın zira. Zamanla birlikte akmak... Belki daha hızlı aksın, biran önce bitsin diye.
Sabah yatağın şerefine fotoğraf çekilir. Saçma. Bu habire duyduğum denklanşör sesine hala alışamadım. Uyurken çekseydi daha doğal olurdu derken, kapıyı kilitlediğim söylenir. Nasıl da uyduruyor...
Telefonlar, kitaplar... Yatağının üzerinde dergi karıştırıyor. Yatak bozulmamış, demek yine uyumamış. Sandalye getirdi, ben de arıyorum. Ne istediğini anlamadım henüz, zaten uyanamadım daha. Evde geçen zaman. Kaç kere iğne yaptı sabah sabah. Sanki giderek artıyor. Hoşuma gidiyor ama ya birşey olursa. Niye birşey olmak zorunda. Niye hep uçamıyor. Neden düşmek zorunda. işte buna dayanamıyorum. Yine telefonlar. Evin manzarası ne güzel. ilk defa denizi gördüm. Bayağı da görünüyormuş. O denizden kaç defa o evi seyrettim. Şehir sonunda beni kabul etti. Artık oradayım. Ama şimdi çıkmak gerek. Dergiye gidip şu yazıyı halletmeli. Araba. Arabaya da ilk defa biniyorum. İçi dışından güzel; ama zaten hep öyledir. Yanyana. Sabah bitpazarı diyor. İçim üşüyor. Sabahları bitpazarı nasıl da soğuk olur. Çivi gibi.
Derginin yokuşu dik. Arkada bir kavga parkçıyla. Önde bir dökük lokanta. Çorba nefis. Saat ikide ilk yemek. Yine bedenim parçalandı. Midem kendi havasında, ayrıldı gruptan. Yemekte de uyuyor. Ne zaman yaptı o iğneyi. Ya dergide de böyle olursa. Günlerce bitmez bu iş. Yokuş dik. Spazm. İlk defa korku ciddi. Ne olur burada kalmayalım, şimdi değil. Ne olur. Cam kapıya kadar ne olur. Ama ilk, ikinci içindir. Bir sürü 'ne olur'. Üç saat. İş bitti gibi. Ev. Yoksunluk.
Bilgisayar. Yine uyuyor. Arada beni ne çok güldürüyor. 'Overdose'dan şikayetçiyiz. Gülerken acı çekiyormuş. O zaman ben gülerim sadece. Telefon önemli. Başı belada. Amma söylendi. Merak. Arayan bir kadın. Ne ister? Aşkmış derdi. Derdi bu olsun! Ama ne çok bağırdı. Nasıl. Ne cüret. Kadın da amma geniş yürekli. Ya da tutkulu. Her şeyi mi göze almış? Ne biliyor? Ne kadar? O neden korkuyor o zaman? Demek saklıyor. Neden bu kadar öfke. Karşılığını veremez diye mi? Korktuğumu görünce gülüyor sızlanarak. Canı acıyor.
Ev. Gece. Yine aynı manzara. Vapurdan ne çok seyrettim o ışıkları. Şimdi burada, burnumun dibinde. İğne arası fal. Yine okutmadım. Çünkü o çıktı. Hiç işime gelmez. En iyisi yırtıp atmak. Onunkinde ne vardı? Unuttum, birşeyler gösterdi ama... benimkini okumaya dalmışım. Sanki fal çıksın diye son dakkada üzerini değiştirdi. Ütülediğim sarı gömleğin üzerine siyah ceket. Falda da siyah. Rastlantıyı boşver. En iyisi akmak. Ütü yaparken çekilen fotoğrafı da unutturur bu.
Müzik. Gitti. Gelecekmiş. Sahiden de geldi. Ne sevindim! Gelmeyeceğinden korkmuşum demek. Ama geldi. Sahne arkası. Ben yine akıyorum. Oradakiler sürtünmede. Bir ben özgürüm. Kapıda yine fotoğraf. Araba. Ne güzel. Orası kendiliğinden akıyor. Müzik. Cihangir blade runner. Arabaların üzerinde ben varım. Deckard. Dedektif Deckard. Harrison Ford. Decartes'e göndermesini şimdi farkettim iyi mi! Oradaydı. Ülkücü bodyguardlar, 13 yaşında cankiler, eşiklere tünemiş rockçılar, kadınların hepsi orospu, sokak tekinsiz. Arabada spazm. Arkadaşından kok alacakmış. Önce eve yetişmek gerek. Canı yanıyor. Bağırıyor. Ama yine de her şey yolunda.
Ev. Bitpazarı suya düştü. Bu iyi. Zaten istemiyordum. Tuvaletten çıkamıyor. Sanki içi çürümüş. Kalan bütün içkiler midemde. Yeni yatağıma gideyim bari, tuvaletten çıktığı yok. Yapacak birşey yok.
Sabah. Bilet almadım daha. Beyoğlu çağırıyor. Gitmeliyim. Saat oniki. Tuvaletin kapısı açık. Gözgöze. Berbat görünüyor. Dudaklarım sırıtmada sınıfta kaldı. İçerilerde dolaşıyorum. Artık gideyim. Odasında. Ne yapıyor? Defterine de istediği yazıyı yazmadım. Aklıma birşeyler de gelmişti. Ama defter öbür odada. Kaptan uyuyor orada. Artık gidiyorum. Çantam omzumda. Sesleniyorum. Odada bir gazete kağıdı üzerinde çıplak oturuyor. Başını çevirecek hali yok. Ya da utanıyor mu? Neden? Doktora telefon etmesi gerek. Edecekmiş. Hoşçakal. Koridorda ayak seslerim. Kapı. Bak. Bir daha görmeyeceksin. İyi bak. Kapatma aniden. Yavaş yavaş. Zırlamak yok. Bak. Bir daha. Dur kapatma! Kapandı.
Asansör. Sesimi dinliyor mudur. Ya birşey olursa. Ya bir daha sahiden göremezsem. Nasıl olur. Geri dönsem mi. Saçmalık. Bir iki gün aramayacağımı o bile biliyordur. Kes artık.
Yolları nasılda öğrenmişim. Nasılda güçlüyüm. Bu şehri yakabilirim, yıkabilirim, tüm sürüngenleriyle birlikte. Param parça edebilirim. Ve Beyoğlu. Ne diye tutturdum ki. Otobüse yürüyorum. Her zamanki metodla yolda bizimkilere rastlıyorum. Bilet tamam. Yemek. Kahve. Kendine gel artık. Soğuk bir sohbet. O sevmiyor ya... İçim bir tuhaf.
Dışarısı nasıl güzel. Bütün kitapçılar açık. Kaldırımları kadar parçasıyım sokağın. Her şey ne kadar güzel. Sırf o var diye. Ama o evde. İçini dökmekle meşgul. Sözümona beraber gezecektik bugün buraları. Olsun. Yine de herşey çok güzel. Sırf o var diye. Bir hediye bakıyorum. Hiçbir şeyi yakıştıramadım. Hem ne zaman vereceğim. Geri dönemem. Kapıdan çıkması o kadar zorken, bir daha giremem. Canım acıyor. Tüm hikaye aklımda. Film gibi. Başa sarıp sarıp...
Gece. Otobüse yürüyorum. Vakit dar. Ev, benim evim. Ben yine yabancıyım. Gece cadde tekinsiz. Ben ortasındayım. Aklımda ev, aklımda o. Ne kadar güçlüyüm. Sırf...
Deftere yazı yazmayı unuttum! Hatırlar mı? Zaman dar. Korku geniş. Delilik!
Yine de sonsuzluk ondan başka kimseye yakışmıyor.
(1998)
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)